-
Βρισκόμαστε στην αρχή της δεκαετίας του ’90. Οι γκρι πινελιές στο βρετανικό ουρανό από την κληρονομιά του post punk, του new/dark wave και της πενταετούς μονοκρατορίας των Smiths στην indie σκηνή έχουν ξεθωριάσει για τα καλά και τα μαύρα overcoats, οι Doc Martins και τα αντίτυπα των βιβλίων του Oscar Wilde καταχωνιάστηκαν στο σεντούκι. Τώρα η πιτσιρικαρία της Αλβιώνας φοράει χρωματιστά t-shirts και baggy παντελόνια, φτιάχνεται με LSD και E’s και λικνίζεται με τους ήχους του Madchester και τις καινούριες δονήσεις που κληρονόμησε στη βρετανική μουσική σκηνή το Second Summer of Love, γεννήτορας του acid house και της ηλεκτρονικής χορευτικής μουσικής εν γένει.
-
H πολύχρωμη αυτή έκρηξη αισιοδοξίας έδωσε μια τεράστια γενιά καλλιτεχνών, κανένα όμως από αυτά δεν «φωτογράφισε» με τόσο μοναδικό τρόπο τη συνάντηση τριών δεκαετιών με εκλεκτικό και ευφυή τρόπο, όπως οι Saint Etienne. Η νοσταλγική αθωότητα των 60s, η χορευτική pop των 80s και τα νέα ηλεκτρονικά πεδία που ανοίγονταν στη δεκαετία του ‘90 ενέπνευσαν δύο φίλους, πρώην γραφιάδες, τους Bob Stanley και Pete Wiggs να φτιάξουν μια μπάντα που θα ενσωμάτωνε στοιχεία από τις περιόδους αυτές σε έναν indie dance καμβά. Πρόθεσή τους ήταν τα φωνητικά να είναι αιθέρια και poppy, επομένως μια γυναίκα θα ήταν η προφανής επιλογή. Για τα πρώτα τους demo οι Saint Etienne (που πήραν το όνομά τους από τη γνωστή γαλλική ποδοσφαιρική ομάδα) δοκίμασαν αρκετές γυναικείες φωνές. Δύο από τα κορίτσια που παρέλασαν από τα δοκιμαστικά μικρόφωνα των Stanley και Wiggs ήταν η Moira Lambert και η Sarah Cracknell.
Comments(0)